Wie had kunnen bedenken dat we voor het tweede jaar op rij een kerst met beperkingen zouden hebben. In de zomer hadden we er goede moed op dat het allemaal goed zou komen, maar naarmate het weer herfstachtiger werd zagen we het steeds wat donkerder in.
Eerder gemaakte plannen konden (weer) niet doorgaan, soms om moedeloos van te worden.
Zelf merk ik ook dat er momenten zijn dat de rek eruit is. Weer iets anders bedenken, weer kijken naar wat er nu nog wel kan.

We missen de ‘mienskip’ zo, want alle activiteiten die dit gevoel versterken en bevorderen vallen steeds weer weg. Wij hopen op en zien verlangend uit naar de tijd waarin het allemaal wel weer kan.
Tot die tijd blijft het zoeken naar wegen en vormen waarin we ons nog wel met elkaar kunnen verbinden.

Vorig jaar deelden we in het hele dorp en in de buitengebieden lichtjes uit, om het licht te brengen bij elkaar, in elkaars leven, in een wereld waar het zo donker is. Het is misschien een mooi idee om dit potje tevoorschijn te halen en in huis weer een plekje te geven.
Bij ons staat het lichtje in de gang, bij de voordeur en iedere avond gaat het lichtje weer aan.

Dit jaar worden doorzichtige, plastic kerstballen huis aan huis uitgedeeld. De kinderen van de Foareker krijgen er ook allemaal één en voor de kinderen die buiten Easterein op school zitten zijn er ballen af te halen bij de pastorie.
Het idee is dat ieder huishouden haar eigen bal vult met een wens, een hoopvolle gedachte, iets waar we naar uitkijken, naar verlangen.

In de laatste week voor kerst, dus vanaf 18 december,  zal er naast de toren van de Martinitsjerke een huisje komen te staan. Een soort van stal…
Een ster zal er boven schijnen, om ons de weg te wijzen..

Wat zou het mooi zijn, wanneer dit een plek wordt waar we iets van onze hoop en ons verlangen in deze tijd kunnen achter laten. Waar alle kerstballen met hoopvolle gedachten of mooi versierd een plek mogen krijgen.

De stal is vrij toegankelijk en er zijn haakjes waar de ballen aan kunnen hangen. Je kan binnenlopen en eens kijken wat dorpsgenoten hebben gemaakt. Wellicht is ook te lezen waar ze op hopen en naar verlangen.
In de kerstnachtviering van 24 december krijgen deze hoopvolle verlangens een plek.
Met verlangen kijken we uit naar dat kerstfeest, het feest van het licht, waar we als kerk en dorp willen stilstaan bij de geboorte van een kind dat de wereld verandert.

Doe je ook mee?

Ds. Nicolette